وارد روز شنبه شدیم.
امروز هم گذشت.
ولی چه سخت چه بد چه طاقت فرسا.
امروز به عنوان یه ایرانی یه جوان نه اصلا یه انسان بدترین روز زندگیم بود.
از صبح چه ها که نخوندم ندیدم و نشنیدم...چه ها چه ها ...
هر چند که هر روزم همینه ولی امروز...وای من!!!!
هیچی نمیتونم بگم.فقط حس میکنم دارم خفه میشم.
مشت میکوبم بر در
پنجه میسایم بر پنجره ها
من دچار خفقانم،خفقان!
من به تنگ آمده ام از همه چیز
بگذارید هواری بزنم:
-آی!
با شما هستم!
این درها را باز کنید!
من به دنبال فضایی میگردم:
لب بامی،
سر کوهی،
دل صحرایی
که در انجا نفسی تازه کنم.
آه!
می خواهم فریاد بلندی بکشم
که صدایم به شما هم برسد!
من به فریاد،
همانند کسی
که نیازی به تنفس دارد،
مشت میکوبد بر در
پنجه می ساید بر پنجر ه ها،
محتاجم.
من هوارم را سر خواهم داد!
چار ه ی درد مرا باید این داد کند
از شما "خفته ی چند"
چه کسی می ؟آید با من فریاد کند.؟
خدایااااااااااااااااااااااااااااااا مگه نمی بینی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
دلم خونه.داره اتیش میگیره.
اخه خدایا پس چرا کاری نمیکنی؟؟؟؟
هیچ حیوانی به حیوانی نمیدارد روا
هیچ حیوانی به حیوانی نمیدارد روا
انچه این نامردمان با جان انسان میکنند.